Sanıyorum herkes insan... Gözleri var, elleri var, ayakları var, etten duvarları var, dilleri var, beyinleri var, her şeyden önemlisi yürekleri var… Nefes alıyorlar, veriyorlar, alıyorlar… Yaşıyorlar. Belki de yaşadıklarını sanıyorlar. Ses çıkarıyorlar, konuşuyorlar, gülüyorlar, ağlıyorlar, sinirleniyorlar, heyecanlanıyorlar… Seviyorlar, sevilmek istiyorlar belki de sevildiklerini zannediyorlar…
Sanıyorum herkes insan… Maskeler takıyorlar, kılıktan kılığa giriyorlar, renklere sarılıyorlar… Adım adım birbirlerini takip ediyorlar, özeniyorlar, kıskanıyorlar, kinleniyorlar… Bir kuş gibi özgür olmak istiyorlar, doğruları, yanlışları öğreniyorlar ama yanlış yapmaya ısrarla devam ediyorlar… Zamanlı, zamansız kuruyorlar, ölçüyorlar, biçiyorlar yine de işin içinden çıkamıyorlar… Düş bahçelerinde kayboluyorlar…
Sanıyorum herkes insan… Kovalıyorlar, kovalanıyorlar, sıkılıyorlar, sıkıyorlar, tükeniyorlar, tüketiyorlar… Fark edilmek istiyorlar; tanınmak, gösterilmek, seçilmek… Kazanıyorlar, kaybediyorlar, savaşıyorlar, barışıyorlar, yakınlaşıyorlar, uzaklaşıyorlar… Çalıyorlar, kaçıyorlar, vuruyorlar, kırıyorlar… Kış günlerinde üşüyorlar, dileniyorlar, birbirlerini görmezlikten geliyorlar… Kendilerini şahane bir şey sanıyorlar… Zenginler, yoksullar, cimriler, cömertler, cahiller, akıllılar…
Sanıyorum herkes insan… Yalan söylüyorlar, gizliyorlar, saklanıyorlar… Oyun oynuyorlar, hesap soruyorlar, ödetiyorlar… Kasılıyorlar, sırıtıyorlar, göze batıyorlar… Kararsızlar, tutarsızlar, aldanıyorlar, aldatıyorlar… Zorluyorlar, horluyorlar, homurdanıyorlar, kederleniyorlar, sarhoş oluyorlar, kirletiyorlar… Suçluyorlar, uzatıyorlar, yolcu oluyorlar, unutuyorlar... Çoğalıyorlar, büyüyorlar, yaşlanıyorlar, ölüyorlar, tarih oluyorlar…
