Aylık kültür sanat dergisi “İnsancıl”ın ekim sayısının sayfalarını şöyle bir karıştırırken Meryem Oruç’un savaşı konu alan şiiri gözüme takıldı. Bir umut ya işte; barışı gönülden isteyen insanlar, savaşın teslim olmasını bekler durur. Oruç da bu beklentisini dile getirmiş şiirinde. Bir an için bile olsa savaşsız bir dünya düşünebileceğimizi hayal ettiriyor bizlere. Yüzyıllar boyunca çeşitli sebeplerden de olsa görüyoruz ki savaş hiçbir zaman durmadı, teslim olmadı; insanlık olarak teslim olmasına asla izin vermedik… O taraftan bakınca ütopik geliyor değil mi; “savaşın teslim olmasını” düşünmek bile… Her şey insanda bitiyor sözünden yola çıkıp; yine de umut etmeliyiz barış dolu günleri bence…Savaş teslim olur
Biçiliyor insan ölümle
Dil el silahlı
Tükendi ölüleri sarmalayacak toprak
Bitmedi insanın iştahının savaşı
Çözmeliydi bu sorunu
Daldı biçilen yaşamlara
Önce tüketmeliydi içindeki kini
Sakladı ellerini elbisesinde
Durdu zaman parmak aralarında
Takıldı soluğu yaşamın
Ya ölmeliydi sıradanlığı
Ya hapşırıp bitirmeliydi savaşı
Sonra silahsız dönmeliydi insana
Yapabilmeliydi yapardı istese deyip
Açtı yüzünü tükenen toprağın
Ölülerin utancından
Hapşırıp teslim oldu savaş
Meryem Oruç
